یکی از چالش‌هایی که در مدارس با آن مواجه هستیم، وابستگی دانش‌آموزان به تشویق و تنبیه است.
بسیاری از معلمان نگران هستند که:

“اگر پاداش یا تنبیه نباشد، بچه‌ها دیگر کاری انجام نمی‌دهند!”

در یکی از جلسات کوچینگ معلمان، معلمی که به شیوه‌های سنتی تدریس عادت داشت، از این موضوع گلایه می‌کرد:

“چرا بچه‌ها فقط وقتی جایزه می‌گیرند، تکالیفشان را انجام می‌دهند؟ اگر تنبیهشان نکنم، انگیزه‌ای ندارند!”

به او پیشنهاد دادم که به‌جای اجبار، اصول تئوری انتخاب را امتحان کند.

اولین قدم این بود که به‌جای اجبار، انتخاب را جایگزین کند. در جلسه بعدی، او از دانش‌آموزان پرسید:

“دوست دارید درس امروز را با یک بازی شروع کنیم، یا اول تمرین‌های کتاب را انجام دهیم؟”

این تغییر ساده باعث شد که دانش‌آموزان احساس کنترل بیشتری روی یادگیری خود داشته باشند و مشارکتشان به‌طور چشمگیری افزایش یابد.

در مرحله بعد، پیامدهای طبیعی را جایگزین تنبیه کرد. به‌جای تهدید، به دانش‌آموزان گفت:

“اگر امروز تمرین‌ها را انجام دهید، فردا در حل مسائل سخت‌تر راحت‌تر خواهید بود. اگر انجام ندهید، ممکن است با مشکلات بیشتری روبه‌رو شوید.”

این روش به‌مرور باعث شد که دانش‌آموزان، مسئولیت پیامدهای انتخاب‌هایشان را بپذیرند.

اما نقطه عطف، شناسایی نیازهای کودکان بود. در بررسی‌های بیشتر، متوجه شدیم که:

برخی از دانش‌آموزان نیاز به آزادی دارند؛ برای همین، معلم به آن‌ها اجازه داد که برخی تمرین‌ها را به شیوه خودشان انجام دهند.

برخی دیگر نیاز به احساس قدرت داشتند؛ بنابراین، از آن‌ها خواست که نقش معلم کمکی را ایفا کنند و حل مسائل را به هم‌کلاسی‌هایشان آموزش دهند.

نتایج شگفت‌انگیز بود!
کودکان بدون نیاز به تشویق یا تهدید، خودشان با انگیزه کارهایشان را انجام دادند.
 احساس مسئولیت و اعتمادبه‌نفس در آن‌ها افزایش یافت.
 کلاس به فضایی برای یادگیری فعال تبدیل شد، نه صرفاً اجرای دستورات معلم.

این تجربه بار دیگر نشان داد که وقتی به کودکان قدرت انتخاب می‌دهیم و نیازهایشان را درک می‌کنیم، آن‌ها نیازی به کنترل بیرونی ندارند.